Het gaat met Europa op meer dan één gebied de foute richting uit, zo blijkt:
En waarom is het perfect normaal dat een vice-president van het Europese Parlement ook nog eens bisschop is? En zonder de man te schofferen zoals als ie zijn niet-confessionele medemens wel schoffeert, hoe kan ie zo flagrant zondigen tegen het principe dat ie zelf citeert aan het begin van de vergadering?
De geachte heer vice-president mag dan ongetwijfeld zijn grote verdiensten bewezen hebben in het verzet tegen het totalitaire regime in zijn geboorteland, wie eigen trauma’s niet kan achterlaten en er nog eens mee afrekent op een Europees platform, hoort er wat mij betreft, niet thuis.
Een mens vraagt zich af, of er met zoveel leute, in feite nog gewerkt zal worden. Naa, just kidding. Ik kijk alvast reikhalzend uit naar de Special Features DVD.
Deze ochtend lees ik het nieuws van het overlijden van Whitney Houston en hoewel het niet bepaald onverwacht was (helaas ging het al een aantal jaren bergaf met haar), ben ik toch verrast. Niet zozeer door het plotse ervan, maar wel door al die – bijna oprechte – tranen plengende collega’s, die voor de camera, mediageniek en met trillende, bijna stokkende stem, kenbaar maken hoe aangeslagen en geschokt ze wel zijn door het trieste nieuws, godbetert, aan de vooravond van de uitreiking van de Grammy’s. Een cynicus zou zeggen dat La Whitney perfect timing had, al is het perfecte in deze context lichtjes ongepast. Ze zou een Grammy uitreiken tijdens de feestelijkheden, die – u raadt het al – ondanks haar dood – toch gewoon doorgaan. The show must go on, weet u wel.
En uiteraard volgt de kuddegeest op de sociale media, men put zich uit in nieuwe hashtags, de radio en TV staan te trappelen om alle Houston hits nog eens zot te draaien. Het weze haar gegund, daar niet van. Liever dat dan de beelden die de media baardenlikkend rondstrooide van een duidelijk onder invloed zijnde zangeres op het podium tijdens haar laatste wereldtournee. Om maar te zwijgen over haar entourage die het überhaupt toeliet dat ze in zulke omstandigheden optrad.
Waar ik alleen zo pissig van wordt, is dat de Hollywood stars en starlettes, waarvan een aantal toch zeker zelf ervaringsdeskundigen zijn, nergens te bekennen waren om een artieste met zware verslavingsproblemen, een helpende hand te reiken. Waarom zouden ze ook: hypocrisie en nijd zijn nu eenmaal de vaste waarden in het Amerikaanse Walhalla van de Hollywood Hills. Een mooie verzameling neurotische, extreem narcistische borderline personaliteiten; in een leeuwenkuil maak je makkelijk meer kans. Een perfect perfide huwelijk tussen supersterren en media, waarbij niet meer langer duidelijk is, wie nu precies naar de pijpen van wie danst in de gruwelijke mallemolen van The American Dream.
Voor alle onzichtbare, onbekende Houston fans: kijk niet naar TV vandaag, laat Internet links liggen en geniet verder van haar muziek. Al de rest is ijdelheid, ijdelheid, ijdelheid.
Als geschiedenis freak ben ik nogal een fan van de onnavolgbare Simon Schama, Brits historicus, die de ene reeks na de andere uit zijn mouw schudt op de BBC. I can not quite put my finger on it, maar Mr. Schama is een beetje the quintessential professor, silly head tilts, shoulder shrugs and all. Als zodanig spitant geparodieerd in Dead Ringers. Ik bewonder hem vooral voor zijn commentaar, met een beetje zorgvuldig geplaatst cynisme over de strategie en denkwereld van deze of gene machtswellusteling, afgewisseld met empathische beschrijvingen vanuit de leefwereld van de kleine man, messcherp vocabularium en soms hilarisch hedendaagse parafraseringen of days long gone. Een diep in gedachten verzonken historicus, kuierend in de nevelen van de geschiedenis, tussen graftomben, ruïnes, kastelen, paleizen en middeleeuwse manuscripten.
Ik hoor u al mompelen ‘een saaie vent, kortom’ en dat mag best; maar kijk eens naar een paar afleveringen van A History of Britain; veel kans dat Schama sussend zegt dat het geen pijn zal doen en u naadloos door eeuwen van Britse geschiedenis gidst, zonder dat het 1 minuut zal vervelen. I for one am definitely hooked.
En de BBC mag, naast zijn professoraat in de VS, een belangrijke broodheerdame zijn, toch is ie niet te beroerd om een vlammende aanval in te zetten tegen historische onjuistheden in de prestigieuze TV reeks Downton Abbey, toch nog steeds Auntie Beeb’s vlaggenschip.
Hieronder een voorsmaakje; we vangen aan bij de Pest a.k.a King Death (not for the faint of heart, dus lezertjes met gevoelige oogjes slaan de eerste episode best over), in de 14de eeuw, passeren via Richard II, en eindigen waar The War of The Roses (de honderdjarige oorlog) begint, in de 15de eeuw:
Ik peins dat als ik deze hele geschiedenis achter m’n kiezen heb, ik me over de geschiedenis van de Verenigde Staten buig. Want als de Professor dat doet, zal dat ongetwijfeld ongemeen boeiend zijn.
Overigens vind ik Annelies Beck wel een ongelooflijke bofkont en lefgozer: zomaar eventjes Schama interviewen:
Voor ik het vergeet; een streepje Schama parodie:
Leave it to the Brits to mix respect with irreverence.
Dat het zover is moeten komen: gebeten worden door het wetenschapsvirus in je veertiger jaren. Tijdens mijn schooltijd waren fysica en wiskunde baarlijke monsters met een logica die me totaal ontsnapte. Het stond veel te ver van mijn wereld en ik zag – alle pogingen van leerkrachten ten spijt – niet wat het mij bijbracht (logisch, want ik begreep het niet).
Veel later begon ik de logica wel te zien en meer nog; hoe fascinerend het allemaal is. Niet zozeer omwille van de technologie die het met zich meebracht, maar vooral door de ampleur van het wonderlijke; geen mens had het zo gek kunnen bedenken. De beloning voor al dat harde werken, de tanden stukbijten op mislukte hypothesen en vervelende tegensprekende experimenten. En het ongerijmde ervan: als geniale wetenschappelijke bollebozen denken: ‘dit is het nu echt’, dan blijkt 3 maanden later bv. dat het ‘dit’ het dit niet is. En begint het weer opnieuw. Eén ding is zeker: Never a dull moment in science.
Reden temeer dat ik me eens stort op singulariteiten, ruimte-tijd, algemene relativiteitstheorie, muonen, tachyonen en zwarte gaten. Zodat ik die wetenschappelijke technobabble op Star Trek eindelijk eens begrijpelijk kan uitleggen aan goedgelovige Star Wars dwalers.
Het dilemma voor de mens, samengevat in 7 minuten. Geweldig! Al verschil ik wel lichtjes van mening inzake type 2 en 3 voor Star Trek en Star Wars beschavingen. Hey, once a trekkie, always a trekkie. Voor de rest, veel stof tot nadenken voor ons stervelingen; we either make it or break it.
En onvermijdelijk duiken dan een aantal vragen op:
– zijn we al bezocht door zgn. type 1, 2 of 3 civilizations of besteden ze – wie kan het hen kwalijk nemen – hoofdschuddend (in de veronderstelling dat ze een hoofd hebben) liever hun tijd (als ze al zo’n concept hebben) aan leukere zaken dan wat er zoal op te pikken valt aan aardse TV-en radio uitzendingen?
– zoeken we zelf wel wetenschappelijk onbevangen genoeg naar ‘buitenaards leven’ zonder dat onze eigen premisses ons parten spelen? Is bv. wat voor ons wetenschappelijk een conditio sine qua non is voor leven, dat ook effectief voor buitenaardse beschavingen? Voor wie dit te gek voor woorden vindt, er zijn al straffere toeren uitgehaald door verwaaide wetenschappers, genre Einstein, die er absoluut geen moeite mee had om alles op z’n hoofd te zetten.
– als een aantal goedmenende aliens (Stephen Hawkins beveelt toch enige behoedzaamheid aan bij First Contact, dat niet noodzakelijk vriendelijk is) ons dan toch incognito komen observeren, wat zouden hun bevindingen, contactprotocollen en aanbevelingen zijn aan hun home-base? Ik zie het al voor me (uiteraard vertaald uit het aliens):
Away mission’s final log entry: found crude signs of civilisation, type 0.
prognosis: expectations for reaching level 1; highly improbable, next to impossible.
Recommendation: stay the hell away from this planet.
U vindt dat lichtjes overdreven? Ik zie het Mr. Spock, met 1 dramatisch Vulcanisch opgetrokken wenkbrauw, anders zo aanbevelen.
Afijn, ik ben lichtjes pessimistisch wat onze aardse ‘beschaving’ betreft, maar ik blijf wel hopen. Omdat hoop essentieel is om tot vooruitgang te komen in onze menselijke conditie. En ook: als we als mens iets kunnen bedenken zoals bv. Star Trek, waarbij First Contact tussen verschillende interplanetaire beschavingen centraal staat en we ons in die state of mind kunnen verplaatsen, geeft dat niet nog meer reden tot hoop? Houd me tegen, of ik wordt nog hoopvol, begot. Enkel nog een miracle solution vinden voor het uitroeien van kapitalisme, racisme en egoïsme en dan zijn we – denk ik – al een eind op weg om type 1 te bereiken. En wie weet, worstelen ze op een andere planeet wel met dezelfde vragen als wij.